Na de reis

In een kamer van vijftien vierkante meter met overwegend behang, vloerkleden en gordijnen als decoratie aan de muren hebben we een kleine uitweg kunnen vinden om deze update te schrijven. We zijn al erg druk, het programma liegt er niet om. Nog voor wij in het vliegtuig naar Wenen zaten hadden we al te maken met de nodige irritaties. De douane had Gerrit-Jan al snel bij de lurven want meneer had de verzuimd de (on)nodige vloeistoffen uit zijn handbagage te verwijderen. (een actie die de douane niet beviel). Toen GJ vervolgens weer was ingecheckt -met handbagage in het ruim- konden we voort maken naar ons vliegtuig. Het was even knijpen voor sommigen, want niet iedereen had al eerder gevlogen. Maar goed, een paar Zweedse puzzels en vieze sandwiches later landden wij gezamelijk met enkele  regendruppels op het vliegveld van Wenen, om vervolgens over te stappen op een vliegtuig wat ons in tegenstelling tot het vorige vliegtuig wel zorgen op deed wekken.

Onze reisleider Vitali stond klaar om ons te verwelkomen. De oorspronkelijke grauwe bus, die Vitali voor ons had kunnen regelen, was in luttele seconden glorieus oranje. Het was een lange busreis, maar eenmaal aangekomen stond er een heerlijk maaltje te wachten: een plaatselijk hoogstandje: gevulde paprika met tomaat.

Meisjes en jongens slapen enkele kilometers (!) uit elkaar. Bij beide slaapvertrekken bevindt het gerieflijk gat zich buitenhuis (voor de goede orde: daar worden de behoefte gedaan). Stromend water bestaat hier niet buiten de goot. De wegen zijn voornamelijk rijtjes gaten. Vitali heeft ons verteld dat sinds de economische crisis ook hier veel banen zijn kwijtgeraakt. Mensen proberen nu hun groenten te verkopen op de markt. Het gaat hier, zoals Vitalie zei, niet om leven, maar om overleven.

De kerk is in aanbouw (en afbraak), en hier worden wij dan ook verwacht te klussen. Vandaag zijn we begonnen met het klussen. Als eerste werd ons gevraagd om de kerk klusbaar te maken door middel van het opruimen van het sloophout wat zich had opgehoopt in de kerk. Ondertussen gingen de meiden en Renger naar het bos om een programma met de kinderen door te nemen. Zij werden ontvangen met gejuich:” 'ollanda  'ollanda “. In het programma waren knutselactiviteiten en sportspelletjes opgenomen. De vele zakken speelgoed zijn van te voren goed verdeeld over de verschillende groepen kinderen, en zullen op de geplande dagen worden gebruikt en uitgedeeld om oneerlijkheid te voorkomen. Er zal elke week een groep nieuwe kinderen deelnemen aan het 'kamp'. 

Nadat de bouwgroep de werkvloer in de kerk had vrijgemaakt, kreeg Gerrit Jan een drilboor in zijn handen geduwd wat wij als een mooi voorbeeld van het verschil in cultuur ervoeren.

De muren, die met cement waren vlak gestreken en daarna beschilderd waren, werden door middel van dit werktuig vakkundig van deze cementlaag ontdaan. De drilboor wisselde menig keer van hand en de overige werkers laadden het losse puin in emmers, welke vervolgens achter de kerk op een grote hoop geleegd werden. Dit werk nam enige uren in beslag.

Zoals gezegd viel de maaltijd die wij op de eerste avond kregen uitermate goed in de smaak. Ondanks de verwachtingen dat dit alleen zo goed was omdat het ons welkomstmaal was, maar van de overige maaltijden hebben wij allemaal ook heerlijk kunnen smullen. Unaniem werd besloten dat twee weken te overleven moeten zijn.

De communicatie met de inwoners loopt vrij stroef omdat de taal geen van ons bekend is. Een enkeling spreekt (met een beetje fantasie) begrijpelijk Engels, maar deze mensen die wij ook als tolk gebruiken, zijn niet altijd aanwezig. Zoals altijd als men op reis gaat worden er dingen vergeten (ondanks de checklists, ja) en de weinigen die het prachtige blad met Roemeense voorbeeldzinnetjes zijn het onderhand ook kwijt. Helaas.

Omdat internet niet in Baurci zelf aanwezig is en wij hier wel een tijd voor in de auto moeten rijden, zit een dagelijkse update van dit blog er waarschijnlijk niet in. Dit zal ons er echter niet van weerhouden er twee mooie weken van te maken.

Wij doen de hartelijke groeten aan al onze ouders thuis en wij hopen van harte voor hen dat hun maaltijden hen net zo zullen smaken als de onzen ons.