Reizen in de tijd

We zijn alweer een stapje dichter bij huis. Na een uitermate soepele en succesvolle start konden we de klokken een uur terug zetten. Dit gaf de suggestie dat de vlucht slechts een uurtje duurde. Dit tijdreizen zorgde overigens voor een hoop verwarring. Het was voor een hoop mensen onduidelijk waar de tijd terug gezet moest worden. Sommigen waren ervan overtuigd dat we op Wenen de tijd zouden terugzetten, waardoor de wachttijd van 3 uur zoals die op ons briefje stond slechts twee uur zou beslaan. Na overtuigd te zijn van het feit dat twee tijdzones op één luchthaven tamelijk onpraktisch zouden zijn werd besloten het probleem te verleggen van de plaats van tijdsaanpassing naar de tijd van tijdsaanpassing. Als we de klok 5 minuten te vroeg terug zetten leven we een uur en vijf minuten in de verkeerde tijd; 5 minuten te laat betekent onherroepelijk tijdsverlies. Al met al erg lastig, maar het is gelukt.

Eenmaal aangekomen op Wenen werd Coen snel in een rolstoel geduwd en we waren hem kwijt voor we door hadden wat er aan de hand was. Uiteindelijk hebben we hem weer terug gevonden bij de gate.
En toen gingen we wat eten. Een lunch.

Overigens was de landing lang niet zo soepel als de start. Er werd afgezien van het plan te klappen voor de piloot.

Nu staan we weer bij de gate (F01) en zijn we wederom aan het wachten. Dit heeft geleid tot een interessante conclusie: bloggen is lastiger dan het lijkt; zeker als er niets gebeurt.

VVV

Nu we weer met zijn allen bij elkaar zitten en de evaluatie gaande is dringt pas echt tot ons door dat Coen zijn ongelukje niet het enige aandenken aan de afgelopen twee weken was. Verwondingen waren, tot groot genoegen van Sandra*, aan de orde van de dag. Ik noem even de hoogtepunten: een roestige, 10 cm lange spijker onderin Benne's voet, de teennagel van Renger die besloten heeft zelfstandig verder te gaan, Sandra's arm (deze was minder tot Sandra's genoegen) die eventjes een (buitendek)ommetje ging maken en Yvonne's teentje die weleens goed gebroken zou kunnen zijn. Om op haar door te gaan: op dit moment hebben we haar onder kunstmatige narcose gebracht. Ze is héél rustig!

12:05. Een schappelijkere tijd om op je vliegtuig te zitten wachten dan het 5:00 's ochtends van de vorige keer. We zitten op dit moment bij de gate op het vliegveld van Iaşi te Roemenië, net hebben we afscheid genomen van Inge José en Romică. Om 10:00 uur zijn we vertrokken bij het dagverblijf van Inge José in Strunga.

Omdat Coen gisteren van de trap gevallen is en daarbij zijn enkel heeft verzwikt / gebroken / gedesintegreerd (de exacte diagnose is nog niet gesteld, maar de momenten dat hij bij bewustzijn is lacht hij nog; we hebben er in ieder geval papier en kranten om gewikkeld) kreeg laatstgenoemde een mooie voorkeursbehandeling. De krukken die wij van Inge José mochten lenen zullen snel worden ingewisseld voor een langeafstandsrolstoel.

Gister hebben we een dagje rondgelopen in Iaşi, om de cultuur te proeven. Omdat een groot deel van de groep het liefst zelfstandig de stad wilde verkennen hebben we daarom opgesplitst met de afspraak om weer te verzamelen om 14:30 bij de grote kerk met de steigers ervoor. Dit bleek een grotere uitdaging dan verwacht. Sommigen wisten het in een keer te vinden, maar anderen waren al snel gedesoriënteerd in die grote onbekende stad. Er werd besloten om de weg te gaan vragen. Bij de medische universiteit (waar de kans op Engels sprekenden het grootst was) vroegen we om een computer. “What would you be using a computer for?” (oke, dit bleek de verkeerde aanpak, misschien is een computer uitlenen in een land als dit nog iets minder normaal). “Let's put it this way: we're lost,” besloten wij daarom. Hierna volgde een dramatisch gesprek waarin wij uitlegden wat wij wisten over de plek waar wij hadden afgesproken. Volgens de behulpzame dokter waren er ongeveer 65 kerkjes in Iaşi waarvan er zo'n 12 in de steigers stonden voor renovatie. Uiteindelijk heeft hij een kaartje voor ons getekend waarmee hij de route uitlegde naar de kerk die het wellicht zou kunnen zijn: “I'm crossing my fingers for you guys, but I don't have very high hopes.”

Het was de juiste kerk. Ongelofelijk.

Al met al kwam iedereen toch weer veilig terug bij de bus met slechts een Moldavisch kwartiertje** vertraging. Al met al hebben we een goede dag gehad.

Thuis in Strunga ontmoetten we de familie van Romică. Zijn drie dochters bleven bij ons achter en die hebben we vervolgens het populaire spel “koehandel”geleerd, dat we ook als cadeautje achterlieten, als dank voor de vele goede zorgen. Romică vertelde vanmorgen dat ze genoten hadden en hij er 's avonds aan had moeten geloven en het spel twee maal had gespeeld.

Ook kwamen er nog van de kinderen waar Inge mee werkt een paar langs om te spelen in de geweldige speeltuin (met glijbaan, schommels en zwembad ter grote van een Olympische Zwemton) die in de achtertuin van het dagverblijf staat. Wij hebben hier zelf ook ruimschoots van kunnen genieten de paar dagen die wij daar verbleven.

Dit blog werd mede mogelijk gemaakt door het wonder (zoals dat hier wordt genoemd) / WiFi (zoals wij dat thuis noemen) dat aanwezig is op dit vliegveld.

Jaja, het was afzien.

Tot vanavond.

*Met haar EHBO-diploma helpt Sandra graag de gewonden. Haar methoden hebben echter een middeleeuwse invloeden waarbij het eigenlijke behandelen minder belangrijk lijkt te zijn dan het slachtoffer nieuwe pijn te bezorgen om de pijn van de oorspronkelijke wond te vergeten. Wij zijn, bij gebrek aan beter woord, blij om te zien dat Sandra zoveel genoegen kan scheppen in hulpverlening.

**Moldavisch kwartiertje: een tijdseenheid die alles kan betekenen tussen het half en de vier uur.

***VVV: VliegVeldVerveling

Al weer een reis...

(Afgelopen week heeft Wobbe bekend alleen mee te zijn gegaan als leiding omdat hij zich anders verkiesbaar moest stellen als ouderling)

Nog twee nachtjes, en dan...

Afgelopen vrijdag hebben we onze laatste werkdag in het huisje gehad. Helaas hebben we het werk niet kunnen afkrijgen, maar zeker in de laatste dagen is er echt zichtbare vooruitgang geboekt. In de eerste kamer staan alle wandjes recht, inclusief gipsplaten, en zelfs de verf zit er daar alweer bij twee muren op. Ook in de gang zijn we een heel eind gekomen. Alle verlichting hangt en zelfs het keukenblok staat al op zijn plek. Romică vertelde ons dat hij dankzij ons werk en resultaat nu genoeg moed heeft gekregen om de laatste stukjes zelf af te werken. Dat was voor ons ook prettig om te horen omdat we weten dat ondanks we iets aflaten wat nog niet klaar is, er toch resultaat zal komen. Dat is mooi!

Vandaag is het zondag en we zijn de dag begonnen met een bijzondere dienst in de baptistenkerk van Romică. Toen we aankwamen was deze al een uur bezig, en wij mochten ook nog twee uur meemaken.
Er werd veel gezongen en gespeeld: de gemeente beschikt over een eigen “orkest”, bestaande uit vier mandoline speelsters, een violiste en een gitariste. Hun lofprijzing (spelen, zingen, spelen, zingen) duurde een half uur. Kom daar eens mee in Holland! Wobbe mocht opnieuw een praatje houden, dit maal uit zijn hoofd (gelukkig is het niet vastgelegd) en we hebben als groep diverse liederen gezongen, begeleid door Gerrit Jan op het keyboard.

De gemeente van Romică is gevestigd op een half uur rijden van Strunga, waar het dagverblijf van Inga is gevestigd. Wat een geweldige 'thuiskomst' was dat voor de groep, gisteravond! We kwamen aanrijden tijdens een hevige onweersbui (de temperatuur was zaterdag opnieuw opgelopen richting de 40 graden), maar ook terwijl de zon scheen. En daardoor stond boven het dagverblijf een stralende, veelbelovende regenboog. We voelden: God is goed!

Bij aankomst van het dagverblijf viel gelijk de aanwezigheid op van de enorme tuin met allerlei verschillende speeltoestellen, een zwembad van 6 diameter en genoeg ruimte om tot rust te komen.

Als groep waren we echt toe aan een rustmoment. Gisteren (en vandaag nog steeds) was bijna de helft van de groep niet lekker, met buikklachten variërend tussen obstipatie en diarree. En dan aankomen op een plek waar alles 'gewoon' is, met twee toiletten (deze maken overuren...), een douche zonder stinkend water (ok, het was gewoon koud, omdat de boiler uit was, maar dat mocht het genot niet inperken). In de groep droegen enkelen een pamper, om aan te geven hoe vervelend de buikklachten zich manifesteerden. En dan te kunnen douchen...!

We slapen er in een grote zaal die met een kleed in tweeën is gedeeld. U begrijpt dat dit de eerste avond een groot bal opleverde. Er was door de geweldige plek sprake van een grote ontlading zodat de buren wel gedacht moeten hebben wat een rare mensen Hollanders toch zijn. Maar: om half elf was het stil. Er zijn er enkelen die naast deze lange nachtrust nog veel meer slaap pakken. Voortdurend zie je hier en daar iemand liggen slapen. Geeft iets aan, denk ik.

Zaterdagmorgen waren we vertrokken uit het kamp bij Bălţi. Wobbe heeft samen met Inga en Romică formeel afscheid genomen van de kampleider, Timothy. Wobbe kreeg hierbij een mooi houten bord aangeboden waarop is afgebeeld de tekenen van geloof (gebed, hoop en liefde) boven Moldavië. Dat komt in ons kerkgebouw te hangen. Timothy uitte zijn verontschuldigingen voor de ziektes in onze groep; hij dacht dat het eten en de latrine daarvan de oorzaak zouden zijn. Wobbe heeft geantwoord dat, mocht het zo zijn, hem geen blaam trof. Hij heeft met de middelen die hij in Moldavië heeft het maximale geboden.  En zij hebben veel extra zorg gegeven, waarvoor wij heel dankbaar zijn. Je merkt hier immers hoe moeilijk het leven is en van hoe weinig men moet leven. Wobbe heeft in overleg met ons een forse gift voor het kamp achtergelaten, zodat het mooie (opvang)werk dat hier wordt verricht, kan doorgaan.

Na ons afscheid zijn we met de gerepareerde bus van Romică naar Bălţi vertrokken voor een laatste bezoek aan het opgeknapte huisje. Het is nog niet klaar, maar we hebben een hele goede aanzet gegeven voor de laatste hand eraan. Jullie zullen t.z.t. de foto's zien. Daar hebben we als groep gedankt voor de mooie en nuttige tijd hier en Romică bedankte God apart voor het feit dat de ouders hun kinderen hiervoor hadden uitgezonden...

Aansluitend hebben we wat gegeten in de stad (wie dat kon) en wat gewinkeld (wie dat wilde) of van de markt genoten (de overigen). Na een 'Moldavisch uurtje' verzamelden we ons weer bij het huisje en vertrokken we naar Roemenië. Als je gezien had hoe vol de bus zat met onze bagage, had je niet geloofd dat daar ook nog negen mensen bijzaten! Maar we hebben het gered; ruim vier uur op weg naar Strunga. En dan valt je het omgekeerde op: van de slechte wegen in Moldavië, naar de betere, soms zelfs prima wegen in Roemenië, van de zichtbare, schilderachtige armoede naar de opgeruimde bouw in Roemenie. Hier is goed te zien, dat er vooruitgang is, mede door interventie van de Europese Unie.

Romică had het dagverblijf vol gelegd met “Nederlands' eten: brood, beleg (de eerste pot jam ging al bij de eerste maaltijd op) en chips. Wat een 'thuiskomst! U begrijpt dat wij het hier erg naar ons zin hebben.

Morgen hopen we een vrije dag te hebben: we gaan dan naar Iaşi wat een mooie oude stad is. Hier kunnen we toeristisch gedrag vertonen,  boodschappen doen en lekker eten.

Intussen is het weer sterk verbeterd (volgens Wobbe: 'het is nu bijna koud.' Anderen vinden het weer verslechterd, red.)

En nu is het verhaal ten einde, want we gaan eten...

D.V. tot dinsdag!

Hallo allemaal,
he, he daar zijn we weer.
De afgelopen dagen zijn er weer behoorlijk veel dingen gebeurd. Hoewel sommigen nog voor de vorige blog gebeurd waren, zijn ze waarschijnlijk voor u nog onbekend. Ook voor ons kwamen sommigen hiervan als een enorme verrassing!

Afgelopen vrijdag, vrijdag de dertiende, was, zoals jullie misschien wel weten, de trouwdag van Henkwim en Jeannette de Mooij. Al weer 22 jaar bij elkaar, gefeliciteerd. Maar wat jullie niet weten: Het is niet alleen voor jullie een feestdag. Ook voor jullie (liefelijke) dochter was dit de mooiste dag van haar leven (of een van de, tenminste). Het huwelijksaanzoek kwam wat onverwachts (en bovendien in het Roemeens of Russisch), maar de ceremonie was bijzonder mooi. De naam van de bruidegom is helaas nog onbekend. Maar goed, het gezicht was niet slecht....

Afgelopen maandag zijn Renger, Cor, Yvonne, Maartje, Sandra & Stieneke bij de zwaar gehandicapte kinderen thuis geweest. We hebben ze opgehaald, wat met ze gedronken en cadeautjes gegeven, en hen daarna weer naar huis gebracht. De klussers  zijn natuurlijk nog steeds druk bezig met het huis.
Dinsdag zijn we bij het dagcentrum voor gehandicapte kinderen geweest. We hebben daar leuke spelletjes gedaan. Het was heel erg leuk! 's Middags hebben we buiten gespeeld met de gehandicapte volwassenen in het dagcentrum. Dat was ook weer erg gezellig. De klussers zijn natuurlijk nog steeds druk bezig met het huis.
Vandaag hadden we lekker een dagje uit. De baas van het kamp had dit geregeld. We zijn met zijn busje eerst naar een christelijk monument geweest boven op een berg. Daarna hebben we een ruine van een burcht            bezocht en een klooster. We mochten ook een verkleedpartijtje spelen. We houden jullie nog even in spanning. De foto's krijgen jullie (nog) niet te zien. Na een hilarische busrit weer terug in Balti. En zometeen gaan we lekker uit eten in een restaurantje. De klussers zijn natuurlijk nog steeds druk bezig met het huis. Maar ze mogen wel mee uit eten.

Bedankt voor jullie reactie! Wij zien er graag nog meer!

Groetjes van ons allemaal

Hoihoi allemaal,

Hierbij weer een nieuw blogje vanuit het warme Moldavie.
Afgelopen zaterdag is er heerlijk doorgewerkt aan de woning en zijn we met een aantal kids naar het park geweest. Het huisje waar onderandere  Jan, Gerrit-Jan, Coen, Jan-Maarten, Wobbe, Benne en Romica veel aan het klussen zijn, hopelijk vergeet ik niemand, zo ja mijn excusses, begint na een hoop tegenslag eindelijk vorderingen te krijgen. De electra wordt vandaag aangelegt en hopelijk kunnen de eerste gipsplaten geplaatst worden.

Bij de kinderen en volwassen gehandicaten is het werk erg leuk. Wij, Sandra, Yvonne, Stieneke, Maartje, Cor, Inge en ik (Renger), zijn nu 2 dagen bij de volwassenen geweest en 3 dagen bij kinderen. Het is mooi om te zien dat je deze mensen een leuke dag kunt bezorgen en dat ze blij zijn dat we tijd voor hun vrij maken. Bij beide groepen zijn we begonnen met het maken van een knutsel werkje en zijn we daarna buiten bezig geweest met bijvoorbeeld, stoepkrijt, bellenblaas, frisbee, enzovoorts.

Even tussendoor... Sorry voor de eindeloze spel- en typefouten...

Het weer hier is top, lekker warm. Meerstal rond de 35 graden, s'nachts koelt het af richting de 25 graden, wat nogsteeds lekker warm is. Zoals bij de meeste van jullie bekend was het gister zondag. We zijn dan ook naar 2 verschillende kerkdiensten geweest. Nadat we vroeg ons bed moesten verlaten zijn we rond 8 uur opgehaald door een busje en naar een plaatsje gereden dat ongeveer 1 uur rijden van ons kamp vandaan lag. Ons was verteld dat het een klein kerkje was, maar bij aankomst was bij velen toch de verbazing groot.. 12 mensen in een huiskamer was toch wel heel klein! En dan ook nog eens een hoop hollanders die de tent wel even vol kwam maken. Ondanks de hitte en de kleine hoeveelheid bewegingsruimte was het een inspirerende ervaring. De muziek werd afgespeeld via een diskette dat in een keyboard geplaats werd. Volgens mij was dat ook het enige wat nog werkte aan dat ding. Dames en heren zitten appart van elkaar, en na afloop mogen de heren elkaar wel de hand schudden maar niet de dames, en de dames mogen wel iedereen een groet meegeven. Lastig dus..
De 2de kerkdienst zou groter zijn werd ons verteld, was het ook maar het aantal leden was echt niet hoger dan een stuk of 30..  Onze bijdragen aan beide diensten werd erg gewaardeerd, Wobbe heeft een goede preek mogen houden over Gods woord als een tweesnijdend zwaard en onze hollandse liederen werden erg leuk gevonden door de gemeente daar. Kortom een mooie ochtend gehad. Daarna hebben we genoten van een echte rustdag, lekker bruinbakken in de zon, zwemmen in het meer, eindeloos sudoku maken, boekje lezen, middagdutje, genieten!! Tot dat de avond naderdere.. Rond een uur of 4 begon het wat harder te waaien, hier een daar wat druppels regen, nog harder waaien, nog meer regen, onweer, bliksem, echt hard waaien, meer regen.... Zefs zo hard dat de hor die voor het raam van de heren zat, uit zijn bevestiging is gewaaid en ergens op het veld terecht kwam. Een goede bui die hefig maar kort was. Nadat de bui over was hebben we heerlijk van onze maaltijd genoten en onze dagelijkse 'bijbelstudie' gedaan. Na nog een rustige avond was het wederom tijd om ons bed op te zoeken.

Na een harde klap van het onweer schrokken de meeste van ons wakker en ook Jan was uit zijn slaap gekomen, zat klaar voor het ontbijt op de rand van zijn bed en vroeg aan Wobbe, ' hoelaat is het eigenlijk?'
Wobbe antwoorde, 'half 1...' Waarop Jan nuchter reageerde met de woorden, 'nog geen tijd voor ontbijt dus..' en ging na deze teleurstellende conclusie terug naar dromeland..

Vroeg vanochtend zijn de klussers al begonnen aan hun werkzaamheden aan het huisje, vlak hierna is de groep die vandaag de kinderen thuis gaat bezoeken ook op pad gegaan. Op dit moment zit ik (renger) in een internetcafe lekker te typen dit blog.. De planning was om een filmpje van ons online te plaatsen, het is namelijk zo dat er een liedje is opgenomen met bijbehoordende videoclip..Helaas is dit nog niet gelukt maar hopelijk staat het de eerstvolgende blog online! Jullie zijn nu benieuwd, heel goed!! Een rede dus om ook naar het volgende blog uit te kijken!

Dank voor de vele reacties trouwens, erg leuk om te lezen!!

Het laatste nieuws: Renger heeft trouwens weer zijn.... $*(/!#@%