The Departed

3:45 uur 's ochtends. Bewoners van de huizen aan de Gaesbeekerhof in Soest ergeren zich aan de geluidsoverlast veroorzaakt door een groep enthousiaste jongeren die zich klaarmaakt voor het vertrek naar Moldavië. Dit waren wij.

Ons vliegtuig vertrok om 07:00 uur, wat inhield dat wij om 05:00 uur op Schiphol moesten zijn om in te checken. Om hiervoor op tijd – dus om 04:00 uur – te kunnen vertrekken moesten wij erg vroeg ons bed uit.
Wij waren echter niet de enigen die bereid waren om slaap op te offeren voor onze reis. Naast de groep waren namelijk ook nog Alex, Jeannette, Redmer en Wendi aanwezig, die zo lief waren om ons een lift te geven naar de kerk en naar Schiphol. Daar hield het echter nog niet op. Onze bloedeigen ds. Ruud was ook aanwezig om ons uit te zwaaien en zelfs Jannie heeft nog een waar pyjamafeestje gegeven op de plek van het afscheid. Gerrit Jan en Rian gingen zelfs nog een stapje verder en besloten helemaal tot aan Schiphol mee te gaan om ons nog wat extra morele steun te geven.

Eenmaal aangekomen op Schiphol zagen we nog twee andere mensen die ons bekend voorkwamen en vervolgens ook daadwerkelijk bekend bleken te zijn. Jan en Gea stonden ons daar namelijk al op te wachten om ons in de goede richting te wijzen. Een taak die zij overigens goed vervulden. Al met al hadden we ook op Schiphol weer een aardig afscheidscomité.

Tijdens het inchecken moest ook van dit comité afscheid worden genomen en konden alleen diegenen die toch echt naar Moldavië gingen nog verder. Tot ieders grote verrassing bleek Gerrit Jan zich hier ook toe te rekenen. Na het controleren van zijn paspoort en boarding pass bleek hij nog gelijk te hebben ook. Dit zorgde voor grote verontwaardiging binnen de groep (onderhand hebben we het wel geaccepteerd, maar de boze blikken die de verontwaardiging van het in het ongewisse gelaten te zijn verraden, zijn nog niet helemaal overgewaaid).

“ka;lsdfkaj;kajf lifejacks jakals;dfkjadsfkj turbulention jkas;jdfkj;aldsf case of emergency blablabla *ditverstaanweookniet* make sure to fasten your seatbelts kjasdflkj;asdkfj box of chocolats blablabla*

(Gerrit Jan had zijn reddingsvest al bijna aan voordat hij er vriendelijk doch nadrukkelijk op werd gewezen dat deze alleen voor noodgevallen was)

Zowel de vlucht van Amsterdam naar Wenen als de vervolgvlucht naar Iaşj in Roemenië verliepen verder op figuratieve rolletjes. Hier valt dan ook weinig meer over te zeggen. Wel was er een aantal misselijke mensen met last van de oren, maar er zijn geen grote angsten uitgestaan. Al met al kon dit de pret dus niet drukken.

Dat niet. Zoals we allemaal weten is een reis zonder problemen als ruimtereis zonder maanlandingssimulatie: leeg. Gelukkig greep het 'verhalend karakter' van onze reis in en zorgde voor een technisch mankement aan de bus die ons vanuit Iaşj naar onze eindbestemming, Bălți in Moldavië, had moeten vervoeren. Het zal u dan ook niet verbazen dat dit doel nog niet bereikt is. Maar weest u gerust, er wordt al hard naar een oplossing gezocht.

Daarbij moet wel gezegd worden dat het heeft gezorgd voor enige verdeeldheid binnen de groep. Aanvankelijk zijn wij goed opgevangen door Inge José, de leidster van ons project, die ons direct heeft ondergebracht in haar eigen, zonovergoten huis. Nadat wij ons hier van onze zware koffers hebben kunnen ontdoen, kregen we een ijsje (allemaal een eigen ijsje, bedoel we dan, niet dat we met z'n twaalven één moesten delen).

'De verdeeldheid,' hoor ik u schreeuwen! 'Vertel mij daar toch meer over!'.

Nou, vooruit. Op dit moment zijn Coen, Cor en Yvonne met Inge José mee om de bus naar de dichtstbijzijnde garage te slepen, in de hoop dat deze daar met een magisch toverdrankje de bus weer tot leven kunnen roepen. Intussen is een ander deel van de groep aan het verdwalen in de stad onder het mom van 'wandeling'.

Het overige deel van de groep weifelt tussen een staat van coma en het schrijven van een blog. U heeft het goed geraden: dit blog.

Intussen heeft het nieuws ons bereikt dat Inge José & Co op dit moment in de file staan. Er is dus opnieuw enige vertraging opgetreden. De groep bereidt zich voor op het feit dat het wellicht op de huidige locatie zal moeten overnachten. Ja, ja, het is hier ontberen.

Daarmee zijn wij alweer aangekomen in het heden en hiermee komt de vertelling van onze avonturen tot dus ver ten einde. Nu zullen wij overgaan tot het uploaden van deze blog via de aanwezige inbelverb¤¤¿